เราอยู่ในยุคที่มีแต่คนอยากพูด แต่ไม่ค่อยมีใครรับฟังกันและกัน

ขอให้พระวาจาช่วยเตือนใจเราให้ “เร็วที่จะรับฟัง แต่ช้าเมื่อจะต้องพูด”

ทั้งหมดนี้เราได้ค้นพบว่าเป็นความจริง จงฟังและเรียนรู้เถิด เพื่อประโยชน์ของท่านเอง” (โยบ 5:27)

ถ้าท่านไม่มีอะไรจะพูด ก็จงฟังข้าพเจ้าเถิด จงเงียบ และข้าพเจ้าจะสอนปรีชาญาณแก่ท่าน (โยบ 33:33)

ผู้มีปรีชาฟังแล้วก็จะมีความรู้เพิ่มขึ้น ผู้ที่มีความรู้อยู่แล้วจะได้แนะนำผู้อื่นต่อไป (สภษ. 1:5)

คนพูดมากมีโอกาสพูดผิด ผู้ที่ควบคุมปากของตนย่อมเป็นคนรอบคอบ (สภษ. 10:19)

ผู้ที่ดูถูกเพื่อนบ้านย่อมขาดสามัญสำนึก ผู้เฉลียวฉลาดย่อมเงียบ (สภษ. 11:12)

คนโง่เขลาคิดว่าความประพฤติของตนถูกต้อง แต่ผู้มีปรีชาย่อมฟังคำแนะนำของผู้อื่น (สภษ. 12:15)

ผู้ควบคุมปากของตนจะรักษาชีวิตไว้ได้ ผู้พูดพล่ามจะพบความพินาศ (สภษ. 13:3)

คำตอบอ่อนโยนทำให้ความโกรธสงบลง แต่คำพูดทิ่มแทงก่อให้เกิดความโกรธ (สภษ. 15:1)

คนใจร้อนก่อการทะเลาะวิวาท แต่ผู้โกรธช้าย่อมทำให้ความขัดแย้งสงบลง (สภษ. 15:18)

ผู้ตัดสินอย่างมีปรีชานับได้ว่าเป็นผู้เฉลียวฉลาด ถ้อยคำอ่อนหวานทำให้คำสั่งสอนมีน้ำหนักมากขึ้น (สภษ. 16:21)

ผู้ควบคุมคำพูดเป็นผู้มีความรู้ ผู้มีจิตใจเยือกเย็นเป็นคนฉลาด (สภษ. 17:27)

คนโง่เขลาไม่ชอบแสวงหาความเข้าใจ แต่ชอบแสดงความคิดเห็นของตน (สภษ. 18:2)

การตอบก่อนจะฟังคำถาม เป็นความโง่เขลาและน่าอับอาย (สภษ. 18:13)

ผู้รักษาปากและลิ้นของตน ย่อมปกป้องตนเองจากความยากลำบาก (สภษ. 21:23)

ท่านเคยเห็นคนพูดไม่ยั้งคิดไหม ยังมีหวังในคนโง่เขลามากกว่าในคนเช่นนั้น (สภษ. 29:20)

จงพร้อมที่จะฟัง จงคิดให้รอบคอบก่อนจะตอบ (บสร. 5:11)

ถ้าท่านรักที่จะฟัง ท่านก็จะได้เรียนรู้ ถ้าท่านเงี่ยหูฟัง ท่านก็จะมีปรีชา (บสร. 6:35)

จงฟังให้ดีก่อนจะตอบ อย่าสอดแทรกขณะที่ผู้อื่นกำลังพูด (บสร. 11:8)

จงละอายที่จะนำถ้อยคำที่ได้ฟังมาไปเล่าให้ผู้อื่นฟัง จงละอายที่ได้เปิดเผยควาลับของผู้อื่น (บสร. 41:26)

คนดีย่อมนำสิ่งที่ดีออกจากขุมทรัพย์ที่ดีในใจของตน ส่วนคนเลวย่อมนำสิ่งที่เลวออกมาจากขุมทรัพย์ที่เลวของตน เพราะปากย่อมกล่าวสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา (ลก. 6:45)

จงอย่าพูดคำเลวร้ายใดๆ เลย จงพูดแต่คำดีงามเพื่อช่วยกันเสริมสร้างผู้อื่นตามโอกาสและเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่บรรดาผู้ได้ยินได้ฟัง (อฟ. 4:29)

อย่าเห็นแก่ผลประโยชน์ของตนฝ่ายเดียว จงเห็นแก่ผลประโยชน์ของผู้อื่นด้วย (ฟป. 2:4)

ผู้รับใช้ขององค์พระผู้เป็นเจ้าจะต้องไม่วิวาทกัน แต่จะต้องอ่อนโยนต่อทุกคน รู้จักสอนและอดทน (2ทธ. 2:24)

พี่น้องที่รัก พึงตระหนักว่า ทุกคนจงฉับไวที่จะฟัง แต่ช้าที่จะพูด และช้าที่จะโกรธ (ยก. 1:19)

เพราะเราทุกคนต่างก็ผิดพลาดได้หลายเรื่อง ถ้าผู้ใดไม่ผิดพลาดด้วยวาจา ผู้นั้นย่อมเป็นคนดีอย่างสมบูรณ์ เขาบังคับร่างกายทั้งหมดให้อยู่ใต้อำนาจได้ (ยก. 3:2)